مقاله پزشکی با ترجمه فارسی

سلولهای دندریتیک و ایمن‌درمانی سرطان

Dendritic cells and cancer immunotherapy

Abstract

Dendritic cells (DC) play an essential role in the induction and regulation of immune responses, including the generation of cytotoxic T lymphocytes (CTL) for the eradication of cancers. DC-based cancer vaccines are well tolerated with few side effects and can generate anti-tumour immune responses, but overall they have been of limited benefit. Recent studies have demonstrated that CD141+ DC play an important role in antitumour responses. These are now attractive targets for the development of vaccines that directly target DC in vivo. An understanding of the functional specialisations of DC subsets, strategies for the delivery of tumour Ag to DC and for enhancing immune responses, point to promising new avenues for the design of more effective DC-based cancer vaccines. 

Introduction

Dendritic cells (DC) play a key role in initiating andmaintaining immune responses. Since the discovery of DC by Ralph Steinman over 40 years ago [1] and the identification of their key function as mediators of T cellmediated immune responses, there has been a major focus on the use of DC in cancer immunotherapy. DC have been used to vaccinate cancer patients for nearly 20 years [2]. Until recently, most DC vaccines comprisedDC or monocyte precursors of DC, isolated from the patient, loaded ex vivo with tumour antigen (Ag), and readministered to the patient. DC that migrated from the injection site to the draining lymph nodes were expected to prime naı¨ve, and or boost memory, tumour-specific T cells capable of eradicating the tumour. To date, the majority of trials have been Phase I studies on small cohorts of advanced cancer patients who had failed to respond to conventional therapies. These trials revealed that this approach: (1) is feasible in many malignancies; (2) is well tolerated with minimal toxicity; and (3) can induce tumour-specific immune responses in many patients. Whilst early DC therapies resulted in limited clinical benefits, recent advances in our understanding of DC biology and new knowledge obtained from clinical trials have identified new strategies that are expected to improve clinical outcomes. Harnessing the unique capacity of different DC subtypes to drive specific immune responses in combinations with approaches designed to overcome tumour-mediated immune suppression and immune regulation, are emerging as key strategies for the development of new generation DC vaccines.

 

چکیده 

سلولهای دندریتیک (DC) نقش مهمی را در القاء و تنظیم واکنش‌های ایمنی، از جمله تولید لنفوسیت‌های T سیتوتوکسیک (CTL) برای ریشه‌کن کردن سرطان ایفا می کنند. واکسن‌های سرطان بر‌اساس DC به خوبی با عوارض جانبی کمی قابل‌تحمل بوده  و می‌توانند واکنش‌های ایمنی ضد‌توموری را تولید نمایند، اما به‌طورکلی از منافع محدودی برخوردار هستند. مطالعات اخیر نشان داده‌اند که CD141 + DC نقش مهمی را در واکنش‌های ضد توموری ایفا می‌کنند. اینها در حال حاضر اهداف جذابی برای توسعه واکسن‌هایی هستند که به‌طور مستقیم DC را در داخل بدن مورد هدف قرار می‌دهند. درک تخصص‌های کاربردی زیر‌مجموعه‌های DC، راهکارها در جهت رساندن آنتی‌ژن توموری به DC و برای افزایش واکنش‌های ایمنی، اشاره به راه‌های جدید امیدوار‌کننده‌ای برای طراحی واکسن‌های سرطان موثر بر اساس DC دارد.

مقدمه

سلولهای دندریتیک (DC) نقش کلیدی را در آغاز و ادامه واکنش‌های ایمنی ایفا می‌کنند. از زمان کشف DC توسط رالف استینمن بیش از 40 سال پیش [1] و شناسایی عملکرد کلیدی آنها به عنوان واسطه‌های واکنش‌های ایمنی واسط سلولی T ، تمرکز عمده‌ای بر استفاده از DC در ایمن‌درمانی سرطان وجود داشته است. از DC برای واکسیناسیون بیماران مبتلا به سرطان به مدت نزدیک به 20 سال استفاده شده است [2]. تا همین اواخر، اکثر واکسن‌های DC شامل DC و یا پیش‌سا‌زهای مونوسیتی DC، جدا شده از بیمار، شرایط آزمایشگاهی لود شده با آنتی‌ژن توموری (Ag و)، DC می‌باشد که از محل تزریق به غدد لنفاوی درناژ نقل مکان کرده‌اند. تا به امروز، اکثر آزمایشات، مطالعات مرحله اول در گروه های کوچکی از بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته انجام شده‌اند که در واکنش به درمان‌های متعارف با شکست مواجه شده‌اند.

این آزمایشات نشان دادند که این روش:

(1) برای بسیاری از سرطان‌ها امکان‌پذیر می‌باشد.

(2) با حداقل سمیت به خوبی قابل تحمل است.

و (3) واکنش‌های ایمنی تومور را می‌تواند در بسیاری از بیماران تحریک نماید.

در حالی که DC درمانی‌های اولیه منجر به مزایای بالینی محدود شده است، پیشرفت‌های اخیر در درک ما از زیست‌شناسی DC و دانش جدید به دست آمده از آزمایش‌های بالینی استراتژی‌های جدیدی را شناسایی کرده است که انتظار می‌رود باعث بهبود پیامدهای بالینی گردد. به‌خدمت درآوردن ظرفیت منحصر به فرد زیرگروه‌های مختلف DC برای تحریک واکنش‌های ایمنی خاص همراه با رویکردهای طراحی شده برای غلبه بر سیستم ایمنی تومور واسطه‌ای و مقررات ایمنی، به عنوان استراتژی‌های کلیدی برای توسعه واکسن‌های DC نسل جدید در حال ظهور می‌باشند.

دانلود مقاله با ترجمه فارسی