شد خزان گلشن آشنایی

شد خزان گلشن آشنایی

 باز هم آتش به جان زد جدایی

 عمر من ای گل طی شد بهر تو

 وز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی

 با تو وفا کردم،تا به تنم جان بود

 عشق و وفاداری،با تو چه دارد سود

 آفت خرمن مهر و وفایی

 نوگل گلشن جور و جفایی

 از دل سنگت آه!

 دلم از غم خونین است

 روش بختم اینست

 از جام غم مستم

 دشمن می پرستم،تا هستم

 تو و مست از می به چمن

 چو گل خندان از مستی بر گریه ی من

 با دگران سرخوش هم نوشی می

 من ز فراقت ناله کنم تا کی؟

 تو و می چون لاله کشیدن ها

 من و چون گل جامه دریدن ها

 ز رقیبان خاری دیدن ها

 دلم از غم خون کردی

 چه بگویم چون کردی

 دردم افزون کردی

 برو از مهر و وفا عاری

 برو  ای عاری ز وفاداری

 بشکستی چون گل بد عهد مرا

 دریغ و درد از عمرم،که در وفایت شد طی

 ستم به یاران تا چند،جفا به عاشق تا کی؟

 نمی کنی ای گل یک دم یادم

 که همچو اشک از چشمت افتادم

 تا کی بی تو بود از غم پر دل من؟

 آه از دل تو

 گر چه ز محنت خارم کردی

 با غم و حسرت یارم کردی،مهر تو دارم باز

 بکن ای گل با من هر چه توانی ناز

 کز عشقت می سوزم باز